Bin ich ein Berliner?
Mag ik dat zeggen, na nauwelijks een weekje tussen de Berlijners te hebben gewoond en gewerkt. Ik hoop van wel, ik ben in die korte tijd echt gaan houden van deze stad. Letterlijk gebouwd op geschiedenis, die op veel plekken nog tastbaar is. Een stad ook met honderden subculturen, mooie mensen, snelle fietsers, filosofische graffiti, veel muziek op straat en heerlijk eten. Overal waar ik kom, zijn de Berlijners zonder uitzondering vriendelijk en goedlachs. Je voelt je hier welkom. De keuze om juist deze stad als work(st)ation uit kiezen, bleek alleen al daarom een schot in de roos.
Vanochtend en nog een flink stuk van de middag hard gewerkt. Het dagje vrij van gisteren heeft voor een volle mailbox gezorgd. Bij de barista praat ik een tijdje met Stephan, de Nederlandse host. HIj woont voor zes maanden in Berlijn, als onderdeel van zijn stage. Prima gast, die ook nog even het treinticket voor me uitprint en er een keurig plastic hoesje omheen doet. Service hoor!
Halverwege de middag, trek ik er weer op uit. Voor het laatst. Op advies van Independer collega Jolien neem ik de metro naar voormalig vliegveld Tempelhof. Dit werkelijk gigantische gebouw is opgetrokken in de bekende, strenge, neo-classistische nazi-stijl. Ze hebben wat afgebouwd, tussen het marcheren door.
Tempelhof zou de moeder aller vliegvelden moeten worden. Dat werd het net niet, maar in zekere zin gaf het Berlijn wel wat moederliefde. Want toen de Russen in juni 1948 alle toegangswegen naar West-Berlijn afsloten, in een poging ook dit stadsdeel bij Oost-Duitsland te kunnen voegen, openden de Westerse mogenheden een luchtbrug om de vele honderdduizenden geisoleerde West-Berlijners te bevoorraden. Een jaar lang, tot mei 1949, landde er een constante stroom dakota's met levensmiddelen en medicijnen op Tempelhof. Het vliegveld was als een navelstreng, een levenslijn. Uiteindelijk gaven de Russen zich gewonnen en West-Berlijn bleef Westers. Lang verhaal, maar om kort te gaan: ik kon er helaas niet naar binnen. Dan had ik een tour moeten boeken. Had je wel even kunnen zeggen, Jolien :-) Ritje voor (bijna) niks dus, maar het leverde nog wel deze kunstzinnige foto op.
Terug in het centrum neem ik de tijd om Berlijn nog 1 keer goed in te ademen. Ik maak foto's met lange sluitertijden bij de Brandenburger Tor en wandel langs het ongemakkelijke holocaust monument richting de Wilhelmstrasse.
Daar, als een oase tussen de hoge flats, vind ik een heerlijk kneuterig kerstmarktje. Met gluhwein, stoofvlees en live-muziek. De sfeer is gemutlich. Het is de week van Sint-Maarten, door de donkere straat loopt een stoet ouders en kinderen met lampionnetjes. Het ziet er sprookjesachtig uit.
Ik krijg een wat dubbel gevoel. Ik merk aan alles dat het tijd wordt om weer naar huis te gaan. Want ik mis ze hoor, mijn lieve vrouw die me dit bijzondere weekje gunde en zelf alles draaiende houdt. En natuurlijk onze twee kanjers, die ook zo van stedentrips houden. Morgenavond zie ik ze weer, gelukkig!
Anderzijds vind ik het jammer dat deze voor mij unieke ervaring ten einde loopt. Ben dol op grote steden en het was bijzonder om de tijd echt helemaal zelf te kunnen indelen. Lekker lang foto's maken, zonder 'hoe lang duurt dit nog' opmerkingen. Een workshop volgen. Musea bekijken. Kerkhoven bezoeken als je dat wilt. Dwars door de spits fietsen. Hert met rode kool eten. Je eigen plan trekken. En elke dag een schoongemaakte kamer bij thuiskomst. Wat een vrijheid, wat een luxe.
Dankjewel Melien, Pieter en Maarten dat jullie best een weekje zonder me konden. Dankjewel Independer-collega's voor jullie flexibiliteit en leuke opmerkingen. En Danke Schön Berlin voor een onvergetelijke week! Auf wiedersehen ... zeker weten.
(Mooie foto he?)