De kiek

Omdat ik niet zeker weet of hij zijn naam hier wil teruglezen, noem ik 'm R. Deze R en ik kennen elkaar van de tennistraining waar we inmiddels al een paar jaar aan meedoen. Niet met de verwachting ooit nog beter te worden (dan dat we al zijn). Wel voor de gezelligheid en natuurlijk voor de betere gesprekken over Het Leven. Die op normale maandagavonden tot laat, erg laat, op het terras van de kantine kunnen doorgaan.

Omdat deze waardevolle terrasavonden tijdelijk zijn onderbroken door het Nieuwe Normaal, maakten R en ik een paar lange wandelingen. Een goede manier om het nog eens ergens anders over te kunnen hebben. Een terugkerend onderwerp bleef de vraag: wat willen we nog doen, veranderen en leren in het leven? Gevolgd door: en waarom beginnen we daar dan niet eens mee? Ik weet het, typische midlife vragen. Maar als je ze aan elkaar stelt, gaan de radartjes toch draaien.

Het verbaasde me dan ook niet dat R. met vorig week appte. "Bart, ik wil wat nieuwe dingen leren en doen. De Corona-sleur doorbreken. Mag ik snel een keertje met je mee de natuur fotograferen o.i.d.?"

Omdat ik niet zeker wist of dit een serieuze vraag was, appte ik terug. "Tuurlijk, leuk ... we vertrekken om 4.45 uur, zorg dat je klaar staat."

R. haakte niet af. En stond op de afgesproken tijd klaar. Het was donker en vooral heel vroeg. Ik legde nog maar eens uit waarom we op dit onchristelijke tijdstip vertrokken. "Vroege vogels vangen de vetste vormen, kom je te laat dan is er niks meer te zien." R. vond het prachtig en juist helemaal bij de nieuwe ervaring horen.

Drie kwartier later liepen we als allereersten de Oostvaardersplassen in. Begeleid door een kakofonie van vogelgeluiden, op volle sterkte. Ik hoopte maar dat de natuur zich vandaag niet alleen zou laten horen, maar vooral laten zien., Anders is het zo'n tegenvaller voor R. In de eerste vogelhut geef ik hem mijn camera en schiet hij zijn allereerste natuurfoto's. Bijna allemaal scherp ... natuurtalentje!

De docent in mij ontwaakt. Ik hoor mezelf wat vogeljargon uitleggen (... dus de Bruine Kiekendief noemen we gewoon 'de kiek' en die Nijlgans die daar vliegt negeren we staalhard, want dat is namelijk een 'exoot' en een beetje natuurliefhebber houdt niet van exoten).

De natuur werkt gelukkig mee. We fotograferen putters, boerenzwaluwen, een koekoek, de gekraagde roodstaart, edelherten en natuurlijk De Kiek. Tweeëneenhalf uur later rijden we met een volle SD-kaart terug naar Leusden, waar onze vrouwen en kinderen nog wakker moeten worden. Een ervaring rijker en behoorlijk slaperig.

Straks nog naar het Archeon met Melien en de jongens. Maar eerst koffie, hele sterke, zwarte koffie.