Een hoofd vol associaties

Ik loop op een kerkhof met een Duitse vrouw, allebei zoeken we een stenen engel.

Daarover later meer, want de dag begon ergens anders. Ik heb deze woensdag vrijgenomen en was van plan weer een hele boel te gaan bekijken en fotograferen. Net zoals in de dagen hiervoor. De wekker gezet op 9 uur, helaas al om 6 uur wakker. M'n nieuwe ritme blijkbaar. Allerminst uitgeslapen. Moe. En dat is verklaarbaar. Als je vier dagen bijna onafgebroken op pad bent om een erg grote, onbekende stad te 'owen' , gaat je dat op een bepaald moment opbreken. Stijve spieren, het bekende kuchje speelt op en - laat ik het maar gewoon toegeven - ik zou nu onderhand best weer eens een lekker knuffel van thuis willen hebben.

Maar no worries, geen depressief dipje hoor. Kwestie van wat gas terugnemen en het programma omgooien. Ik douche superlang, ga voor het eerst deze week uitgebreid ontbijten in het hotel, laat de fiets een keertje staan en vertrek zonder tassen en camera naar het metrostation.

Ondertussen, op het kerkhof, hebben we de engel nog altijd niet gevonden. We besluiten om allebei een ander gedeelte te onderzoeken. En spreken af dat wie de engel als eerste vindt, even naar de ander zwaait. Maar daarover later meer.

Op advies van die jongen van Edge Workspaces, van wie de naam me even ontschoten is, ga ik naar het Friedrichshain Park in Oost-Berlijn. Da's een park met twee opvallende heuvels. Volgens hem, liggen vlak onder de toppen een paar van de bunkers die Hitler destijds door heel Berlijn liet bouwen. Deze twee zijn reusachtig. Na de oorlog probeerden de Russen om beide bunkers op te blazen. Maar zoals wel vaker met Russische plannen, ze faalden hopeloos. Dus kun je ook vandaag nog wat resten zien.

Aan de voet van de bunker staat een monument voor Frederick de Grote. Deze Pruisische veldheer was het grote idool van Hitler. Hij schijnt serieus te hebben geloofd een reïncarnatie van 'm te zijn geweest en sleepte de hele oorlog een schilderij van zijn grote held mee. Tot in de Führerbunker aan toe.

Als je een paar dagen op jezelf bent aangewezen, gaan je gedachten malen en kun je bijna niet stoppen met associéren. De stap van Frederick naar Marlene Dietrich was dan ook snel gemaakt in mijn hoofd. Deze Pruisische officiersdochter had al vanaf de vroege jaren dertig een bloedhekel aan de nazi's. En schijnt serieus plannen te hebben gehad om Hitler te verleiden en - eenmaal alleen met 'm - te vermoorden. Plan ging helaas niet door en Marlene vertrok halverwege de dertiger jaren naar Amerika. In de oorlogsjaren trad ze met haar beroemde nummer 'Lily Marlene' op voor geallieerde soldaten aan het front. Ze bleef ook na de oorlog nog jaren weg uit haar geboorteland. Na een lang en boeiend leven (1901 - 1992) werd deze blonde diva begraven in de wijk waar ze 91 jaar eerder was geboren: Schöneberg, Berlijn. De wijk waar ik verblijf.

Dus omdat ik toevallig toch in de buurt ben, breng ik haar een bezoekje. De Duitse dame heeft de engel die op de internetfoto naast de grafsteen staat inmiddels gevonden. Een klein, bescheiden, graf voor een grote diva. Ik ben geen Matthijs van Nieuwkerk die er dan bij gaat huilen en maak slechts wat foto's. Ik vertel aan de Duitse mevrouw dat Marlene bij een TV-optreden in Nederland ooit werd aangekondigd met de legendarische woorden: "Had mijn vrouw maar 1 zo'n been" (Godfried Bomans).

De rest van de middag hou ik me rustig en Netflix een beetje. Hopelijk laden de batterijen weer snel op.

Omdat ik geen zin heb op zoek te gaan naar een restaurantje, maar wel gezond wil eten, eindig ik m'n dag op de bovenste verdieping van het Kaufhaus des Westens. Ik kijk toe hoe er een verse zalmsalade met avocado voor me wordt gemaakt en neem er ook nog een soepje bij. Met uitzicht op de skyline van Berlijn, hap ik de vitaminen en gezonde vetten naar binnen. En dan zit het er alweer op voor vandaag.