Een pro herken je zo

Misschien omdat ik in de Burgemeester Vogelslaan opgroeide. Misschien vanwege het feit dat ik graag luisterde naar muziek van The Eagles, The Byrds, The Black Crowes en de Counting Crows. Of misschien omdat mijn vader Piet heette. Wat de reden ook was, ik heb van kleins af aan "iets" met vogels.

Heel vroeger tekende ik vogels. Tijdens de verhuizing kwam ik nog zo'n klein werkje van de jonge Bart tegen. Een boomkruiper, vereeuwigd in witte inkt op zwart papier. Helemaal niet onaardig, al zeg ik het zelf. Tegenwoordig fotografeer ik vogels. Daarin kun je je helaas totaal niet onderscheiden, nu half natuurverstorend Nederland met een professionele camera op pad gaat.

Nog geen jaar geleden was je volkomen alleen als je met zonsopkomst de natuur in trok. Maar sinds we doordeweeks thuiszitten, is het op zondag filelopen in bossen en op stranden. Ook bij het eerste ochtendlicht. Wandelpartner M. en ik waren dus op het ergste voorbereid toen we vanochtend in het donker richting de Oostvaardersplassen vertrokken.

Na veertig minuten rijden over de ijzige, liniaalrechte wegen van Flevoland, komen we net voor zonsopkomst aan bij de Oostvaardersplassen. Tot onze opluchting zien we slechts twee auto's op het enorme parkeerterrein. Dat valt alles mee. Met statief, camera, joekel-lens, koffie in thermoflessen en appeltaart in Tupperware, lopen we vol verwachting De Driehoek in. Daar leven de zeearenden, herten en heel veel vogels.

Amper honderd meter later, staan we voor een gesloten hek en lezen verbaasd de mededeling: "Rustgebied van groot wild - tijdelijk gesloten". Fok!

Daar sta je dan voor dag en dauw. Enigszins gedesillusioneerd volgen we het nog enige toegankelijke pad. IJs kraakt onder onze wandelschoenen als we glibberend om het afgesloten gebied heentrekken. De bevroren natuur kleurt prachtig in het licht van de opkomende zon, maar zonder vogels of wild vind ik er weinig aan. We lopen tussen spoorlijn en asfaltweg ... ik voel de kansen op een mooie foto elke seconde slinken.

Maar dan.

Op een klein heuveltje zien we twee professionele vogelaars staan. Hoe je ziet dat ze professioneel zijn? Simpel, echte pro's nemen geen camera's mee, maar telescopen. We gaan zo dicht mogelijk bij ze staan in de hoop te zien wat zij zien.

"O, d'r zit er nog een. Kijk ... twee zeearenden. Die ene viel bovenop de kievit. Het zijn geen volwassen exemplaren, maar juveniles."

Hoe ik ook dezelfde richting uit tuur, ik zie helemaal niks. Zelfs mijn 600 mm objectief trekt de afstand onvoldoende dichterbij. We proberen heel non-verbaal uit te stralen dat wij ook dolgraag zeearenden willen zien. Helaas zijn echte vogelaars nogal op zichzelf en het komt niet in hun ornithologische hoofden op ons ook even te laten kijken.

Dus vraag ik het zelf maar. "Zou ik heel even door je telescoop mogen kijken?" Met zichtbare tegenzin doet de man een stap terug. De weerzin tegen 'mijn soort fotografen' is bijna voelbaar. Toch laat hij me kijken ... en ja, inderdaad ... twee zeearenden. En vossen!

In het koude kwartiertje dat we op deze uitkijkbult staan, zien M. en ik bijna alles wat er hier te zien valt. Drie zeearenden, zonnende vossen, honderden edelherten, ganzen en als toetje de voorbijrazende trein van Lelystad naar Almere. Prachtig.

Tevreden lopen we na een wandeling van twee uur terug. Toch nog een paar leuke foto's gemaakt. Het parkeerterrein staat inmiddels vol, zien we als we bij de auto zijn. Veel jonge gezinnen, heel veel mooie fotocamera's en nog meer kleurige kinderwagens. Efteling-taferelen aan de rand van de Oostvaardersplassen. Begrijpelijk, maar blij dat ik wegrij.

Wil je ook een keer heeeeel vroeg opstaan en met een amateur door de blubber lopen? Reserveer op tijd.