Facetime

"Doet voor jou zeker geen pijn dat de kappers dicht zijn, he Bart?"

Mis.

Ik mag voor een gewone kapper misschien onvoldoende werkbaar basismateriaal op m'n schedeldak hebben, maar sinds mijn coronabaardje zat ik elke drie weken toch maar mooi in de stoel van de lokale barbier. Hoewel zitten, ik lag erin. Standje achterover, eyes closed, mond dicht en prima muziek op de achtergrond.

Heerlijk vond ik dat. Helemaal 'Zen' worden van het zoemende geluid van de tondeuse. Genieten van het vakmanschap waarmee de barbier het knipmes hanteert voor het aanscherpen van de contouren. En natuurlijk de verkwikkende geur van de afrondende scheut citroenfrisse olie op de kaken.

Zo werd het bezoek aan de barbershop al snel het hoogtepunt in mijn verder tamelijk monotone Corona-bestaan. Tot eind december, toen daags voor mijn afspraak de deur van de barbershop in het slot viel. Tot nader order gesloten.

Twee weken later. Last van wildgroei ter hoogte van de kin. De baard springt alle kanten op. Anarchie all over the face! Haren die niet in hetzelfde tempo groeien en in weerbarstige plukjes samenklitten, vervagende countouren ... het was geen gezicht meer. Uit schaamte ging ik zelfs mondkapjes dragen op plekken waar dat niet verplicht is. Tijdens online meetings bijvoorbeeld.

Ik moest handelen. Dus pakte ik deze week zelf de tondeuse. Hoe moeilijk kon het zijn om de baard op de kaken kort en bij de kin wat langer bij te werken? Met goede moed ging ik voor de spiegel staan en begon. Heel voorzichtig. Eerst de sprietjes wegmaaien. Dat ging eigenlijk best gemakkelijk. Terwijl de baard korter werd, groeide mijn zelfvertrouwen.

Het zelfvertrouwen groeide sneller dan mijn kappers-skills. Oeps, daar op rechts ging even net wat te veel af. Wacht, dan werk ik het links ook weer even bij. Elke actie had een correctie nodig. Maar in plaats van te stoppen, ging ik eigenwijs door.

Net even wat te lang. De bange hoop dat toch niemand het zou opmerken, werd direct toen ik beneden kwam de grond in geboord. "Eh pap, ik weet niet wat je allemaal hebt gedaan, maar er loopt nu een rare lijn door je baard." Ook Melien kijkt op. "O jee, schat. Sorry dat ik het zeg, maar die lijn accentueert je onderkin juist heel sterk."

Fijn, zo'n openhartig gezin. Ik weet wat me morgen te doen staat. De grasmaaier gaat erover ... alles nog korter op hoop van zegen. Mocht het resultaat nog erger worden, dan zien jullie me voor negen uur 's avonds niet meer buiten. Wish me luck.