(G)een goed idee

Vorige week mocht Maarten bij zijn beste vriend gourmetten. In de tuin en een beetje op afstand van elkaar. Hij was daar zo enthousiast over, dat we besloten vandaag maar eens zelf de kleine pannetjes en brandertjes op tafel te zetten. Maarten mag nu op zijn beurt een vriendje uitnodigen. Voor het eten gaan ze eerst nog even samen skeeleren.

Een uurtje later zijn ze weer terug. Niet met z'n tweeën, maar met nog een derde jochie. Om die nou zomaar weg te sturen, is ook zo wat. Dus zeggen we: 'Bel maar even naar huis en vraag of je mee mag eten. Er is vlees genoeg.'

Zijn beteuterde blik maakt direct plaats voor een brede glimlach. En die wordt nog wat groter als hij even later straalt: 'Het mag!'

En zo begint in een prettig avondzonnetje het onhandige geklooi met spiritus, vlammetjes die het soms wel maar vaker niet doen, net niet lang genoeg doorbakken stukjes vlees en hier en daar een verdwaalde garnaal. Kortom, de complete gourmet-experience is een feit.

Als we ook nog een zomers muziekje opzetten, schrikken we opeens van de goede sfeer. Wij krijgen het gevoel dat we iets doen dat niet mag.

'Niet om het een of ander schat, maar lopen we nu niet de kans dat iemand in de straat ons bij de politie aangeeft? Het begint hier namelijk verdomd veel weg te hebben van een Schijt aan Corona feestje.'

Precies op dat moment appt één van de moeders. Of we wel rekening houden met de anderhalve meter afstand tot elkaar. Terechte opmerking, maar ook de beste manier om een klein tuinfeestje in de kiem te smoren.

Mogen ze ons wat verwijten? Nee, we vinden dat ons geen grote blaam treft. 'Binnenkort zitten ze toch al weer bij elkaar in de klas. Dusss ... Bovendien hebben we zelf zeker 1,50 meter afstand tot die jochies gehouden', vertellen we elkaar. Zonder erg veel overtuigingskracht.

Gourmetten, het leek nog wel zo'n goed idee.