Gij die dit leest, laat alle hoop varen

‘Bereid jezelf maar vast voor op de anderhalve meter economie’, las ik vandaag in het AD. Wat volgde was een, ik kan het niet anders zeggen, schrikbeeld. Minstens een jaar, maar twee jaar is waarschijnlijker, strompelen we van lockdown naar lockdown. Geen grote feesten, congressen, muziekevenementen, vakanties of voetbalcompetities. En ook de horeca hoeft geen hoop te koesteren, omdat mensen met een slok op zich niet aan ‘social distancing’ kunnen houden. En zo ging de onheilsboodschap nog even verder. Een horrorscenario, opgetekend uit de mond van een erkend viroloog. Zo’n man die, helaas voor ons, dondersgoed weet waarover hij praat.

Verdomme, weg nachtrust! Two more years, really? Da’s tweeënvijftig keer zo lang als die paar weken die we nu al thuiszitten en helemaal zat zijn.

Toch hebben we altijd een keuze. Zolang je er tenminste zelf in blijft geloven. We zijn na decennia van voorspoed en welvaart in een tijd beland waarin de jongens van de mannen worden gescheiden. Waarin grote namen zullen sneuvelen en nieuwe helden opstaan. (excuses voor deze clichés, ik heb te veel oorlogsfilms gezien).

Wat ik maar probeer te zeggen, dit is de kans om de wereld te laten zien uit welk hout je bent gesneden. Laat je je hoofd hangen en verlies je jezelf in een poel van pessimisme? Of weiger je botweg te accepteren dat onze directe toekomst er hopeloos en gitzwart uitziet?

Vooralsnog behoor ik tot deze laatste groep.

Een pessimist zou die houding naïef kunnen noemen. Maar diezelfde pessimist schreeuwde vorig maand nog dat Nederland zonder complete lockdown reddeloos verloren zou zijn. Dat bleek dus nogal mee te vallen.

Diezelfde pessimist verklaarde amper twee weken geleden dat de piek van het aantal IC-opnames op zijn vroegst half mei te verwachten viel. Ook dat blijkt nu wat te zwart gedacht. Vandaag, 8 april, kwam het goede nieuws naar buiten dat er voor het eerst minder IC-bedden nodig zijn.

De pessimist verwacht nu ook dat we nog twee jaar op een vaccin moeten wachten. Ik geloof hem niet meer. De geschiedenis leert ons dat we als mensheid tot heel veel in staat zijn. Zo begon de Tweede Wereldoorlog met doodgewone bommetjes en eindigde zes jaar later met de atoombom. In die relatief korte tussentijd overbrugden (atoom)wetenschappers een gigantische kenniskloof, waarvoor in vredestijd minstens 25 jaar nodig was geweest.

De huidige toestand in de wereld is bijna net zo buitengewoon als toen. En ook nu zetten we al ons geld op de wetenschappers. Ik heb vertrouwen in ze. Let maar op, binnen een maandje of vier hebben we allemaal ons prikkie gehad en zijn we immuun. Of is dat nou net wat té positief gedacht?