In voor- en tegenspoed

Dit blog gaat morgen alweer z'n derde week in. Beetje vreemd dat ik in die tijd nog maar nauwelijks iets schreef over Melien (zie foto, geen spat veranderd). Ze had dat misschien ook liever zo gehouden.

Alweer 13 jaar geleden beloofden we elkaar plechtig trouw, in goede en in slechte tijden. Met de goede tijden zat het al die jaren wel geramd. Nu maken we dan ook eens de slechte door.

Meer dan ooit leren we wat we aan elkaar hebben. We praten bijvoorbeeld vaker ... over De Dingen Des Levens en zo. Maken ook elke dag een wandelingetje. Nog net niet arm in arm, daar zijn we nog niet oud genoeg voor. Thuis proberen we het ondertussen zo gezellig mogelijk te houden. Voor onszelf, maar vooral voor Pieter en Maarten. Dat lukt tot nu toe wonderbaarlijk goed.

Gelijkmatigheid en vredige huiskamersfeer zijn niet bepaald de thema's waarmee je volle zalen trekt. Wat mogelijk verklaart waarom ik er niet over schreef. Jammer dan, wij zijn er blij mee. In een wereld die volledig op zijn kop staat, voelt het prettig om er thuis het koppie bij te houden.

Zo kalm en veilig als het thuis is, zo bizar en onvoorspelbaar is het in Meliens nieuwe baan. Afgelopen september stapte ze over vanuit het MBO-onderwijs naar de gehandicaptensector. Daar neemt ze stagiaires en zij-instromers aan voor werk in de gehandicaptenzorg.

Het zijn hectische weken voor Melien en haar collega's. Sommigen werken er letterlijk in de frontlinie, tussen de verstandelijk gehandicapte Corona-patiënten. Helden zijn het, in de meest letterlijke betekenis van het woord.

Melien belt en overlegt zich twee slagen in de rondte. Om bij stagiaires te checken of ze geen bijbaantjes hebben bijvoorbeeld. In dat geval worden de stages onmiddellijk stopgezet, om elk risico op kruisbesmettingen uit te sluiten. De zorgtroepen verzamelen en opleiden voor de taken die wachten is misschien geen vitaal beroep, maar belangrijk genoeg om trots op te zijn!