Nieuwe rituelen

Had je me in december verteld dat we amper drie maanden later met een tekort aan IC-bedden kampen, er in Nederland een soort van uitgaansverbod geldt én het toiletpapier bijna op is… nou, even eerlijk, dan zou ik lichtelijk panikeren.

Gelukkig is er van paniek geen sprake. Integendeel. We slapen geen minuut minder en we carry on als bijna usual. Blijkbaar went alles, ook een panepidemie.

Verwonderlijk is dat overigens niet. Wij mensen houden ons al tienduizenden jaren staande in de evolutie. Soms met mazzel. Vaker dankzij een ingebakken soort koppigheid, waardoor we ons steeds opnieuw aan grote veranderingen weten aan te passen. Tegen alle logica in als het moet.

Om er daarna weer sterker uit te komen. Al onze voorouders overleefden de pest, dus wij vertrouwen erop hier uiteindelijk goed doorheen te komen.

Er verandert natuurlijk wel het een en ander. Ingesleten routines verdwijnen, nieuwe rituelen komen ervoor in de plaats. Dit zijn die van ons. Herkenbaar?

Ontbijtritueel

We zitten nu elke ochtend met het hele gezin aan de onbijttafel. Samen eten na het opstaan, hoe lang was dat al wel niet geleden? Wie als laatste aanschuift moet ‘s avonds koken. Iedereen komt dus op tijd uit de veren.

Wandelritueel

Wandelen voelt stout. Want als je maar vaak genoeg hoort dat je binnen moet blijven, lijkt ‘zomaar’ naar buiten gaan ineens een daad van Burgerlijke Ongehoorzaamheid. Elke dag van de week trouw 10.000 stappen. Wel veilig natuurlijk.

Belronderitueel

De vaste huistelefoon is onder het stof vandaan gehaald en back in business. We bellen bijna dagelijks naar (alleenstaande) ouders, oom, tantes, etc. Gewoon om even te checken hoe het met ze gaat en of ze alles nog hebben. Zo sociaal waren we volgens mij nog nooit. Ze doen het daar aan de andere kant van de lijn gelukkig nog fantastisch allemaal.