Niks veranderd

Belangrijke dag: de jongens mogen voor het eerst sinds ruim anderhalve maand weer sporten! Hoewel de juichstemming hierover bij Melien en mij veel groter is dan bij Maarten en Pieter zelf, krijgen we ze met wat duw- en trekwerk uiteindelijk toch in beweging. Richting de tennisclub. Waar ze met een hele set aan nieuwe regels, extra handenwasplekken en vrijwilligers in gele hesjes hun best doen om uit te stralen dat ze Corona heel serieus nemen. Want de gemeente kijkt natuurlijk mee.

Hoe het er daar vandaag precies aan toe ging? We weten het niet. Begrijpelijkerwijs waren alleen de jonge sporters zelf welkom, geen ouders. Ik heb mijn informatie dus enkel van 'horen zeggen'.

Ze zagen er na afloop wel scherp uit. Blos op de wangen en fitte blik in de ogen. Ogen die direct na binnenkomst wel weer meteen naar onbemande schermpjes zochten. Met een 'Ja, was best leuk' als kortst mogelijke antwoord op onze vraag hoe ze het gehad hadden, ploffen ze weer achter computer en mobiel. De rackets achteloos op de bank geslingerd. En hoopjes oranje gravel op de plekken waar ze zojuist met hun tennispoten hebben gelopen.

Een heel vertrouwd beeld, dat we na al die weken bijna waren vergeten. Wat dat betreft is er weinig veranderd.