Op zoek naar rood licht

Het zou erg onsmakelijk zijn om 'Arbeit macht Blij' als titel te gebruiken, maar het is een lekker eerste werkdagje vandaag. Een Nederlandse medewerker van ShareSpace maakt me even voor achten wegwijs in de prachtige werkruimtes. Er is me al een paar keer gevraagd of het niet saai of eenzaam is om een paar dagen alleen in het buitenland te zijn. Nou nee, zodra je bent ingelogd spreek en zie je dezelfde collega's als altijd. En ook de opdrachten zijn bekend. Berlijn is deze ochtend eigenlijk net als Hilversum. Doodgewoon dus.

Na de lunch, log ik uit en vertrek. Dat voelt wat raar, zo halverwege de dag. Maar ik kan mijn uren beter verdelen over de vroege ochtend of avond, wil ik tenminste nog wat van de stad zien..

Ik besluit een fiets te huren. Want ik kan me daar sneller en vooral op een veel leukere manier mee door Berlijn verplaatsen, dan in die verstikkende mondkapjesmetro.

Helaas stuurt Google Maps me van het kastje naar de muur. De eerste twee rent-a-bikes blijken helemaal niet meer te bestaan. En de derde is gesloten. Superzonde dat ik zoveel tijd verspil aan een fiets, kost me bijna de hele middag! Nog stommer is dat ik pas na uren besef dat ik ook bij het hotel een fiets kan huren. Gelukkig wel een goede. Zo'n vertrouwd degelijke Hollandse Batavus.

Terwijl het al vroeg donker wordt, slingerfiets ik als bevrijd dwars door Berlijn. Nooit meer lopen, heerlijk. Wat een smeltkroes is deze stad. NIet alleen van mensen, ook van gebouwen, parken, verhoogde sporen, winkelcentra en markten. Ik fiets naar het hart van de stad, ooit ook ook het zwarte hart van Nazi-Duitsland. Waar tussen 1933 en 1945 al het duivelsgebroed, van Gestapo, SS tot Onkel Dolf himself, in slechts 1 vierkante kilometer bij elkaar zat. Precies daar, vind je de permanente expositie 'Topographie des Terrors' .

Je kan veel van Duitsers zeggen, maar ze moffelen (haha!) hun foute geschiedenis niet bepaald weg. Integendeel. Midden in het centrum, met op de achtergrond het enorme betonnen gebouw dat jarenlang het hoofdkwartier van de Luftwaffe was, staat een hypermodern museum. Nou ben ik een history-nerd die behoorlijk wat heeft gelezen en gezien over de Tweede Oorlog.

Toch maakt deze expositie ook op mij nog best veel impact. Enorme foto's nemen je mee door de tijd. Vanaf het eerste begin tot enkele jaren na de oorlog. De hufterigheid van het nazisme, dat ongemakkelijk veel paralellen kent met de verhuftering en onverdraagzaamheid anno nu, hield helaas niet op na 1945. Het is schokkend om te zien dat veel van die engnekken al in de jaren '50 weer in (top)posities werkten en volop reunietjes met de Alte Kameraden organiseerden. Hoewel het al etenstijd is, worden er klassen met middelbare scholieren rondgeleid. Het is zelfs druk. Opdat ze niet vergeten, mooi toch? Ben je binnenkort zelf in Berlijn, ga dit dan zeker zien.

Het is helemaal donker als ik de weg naar m'n hotel probeer te vinden. Zonder telefoon, die is leeg. Ook het achterlicht werkt niet. Da's toch wat link fietsen, op die drukke busbanen. Ik gooi dus weer zomaar twee uur weg, door koste wat kost een rood achterlichtje proberen te scoren. Ik loop binenn bij de Nettorama, bij Lidl, bij Edeka, bij de Euroshop ... ik waag zelfs een poging in het poepsjieke Kaufhaus des Westens (KDW). Maar een rood (achter)lichtje, ik krijg het niet gevonden in Berlijn.

Omdat ik niet zo goed eet deze dagen, trakteer ik mijzelf ter compensatie op een restaurantje. Het zit barstensvol, maar ik vind nog een achteraf tafeltje tegen de bar. Ik blijk bij een Japanner te zitten. Da's dus eten met stokjes en heel veel hete saus over de groenten.

Het is weer een volle dag geweest. Het voelt door al die indrukken alsof ik al een week van huis ben, al is maandag. Nog even werken nu en dan naar bed. Morgen weer lekker fietsen, zin in!