Sneeuwdweilen en pisijs

"No way dat onze dure, kneiterverse zonnepanelen deze week geen Wattje winst gaan opleveren omdat ze liggen begraven onder een sneeuwdeksel van 30 cm."

En dus kruip ik weinig elegant over de droogmachine naar de kleine vensterbank en wurm me door het raampje naar buiten. Gewapend met een dweil en zoals altijd zonder duidelijk plan van aanpak land ik in de decimetersdikke maagdelijke sneeuwlaag op het platte dak.

Ik plaats de dweil dwars op de dikke laag sneeuw van het eerste zonnepaneel. En duw. Helaas, de sneeuwlaag geeft geen centimeter mee. De lange steel van mijn sneeuwdweil wel. Die schiet door het duwen terug naar formaatje handveger, waardoor ik bijna voorover donder. Bijna.

Een eerste waarschuwing dat ik beter met iets meer beleid te werk kan gaan. Met de nodige kracht bevrijd ik het eerste zonnepaneel. Nu ik het trucje doorheb, vormen ook de overige zeven geen probleem meer.

"Je produceert nu 788 watt", lees ik af op de zonneplan-app. Onze moneymakers zijn weer in bedrijf: zelden gaf dweilen een beter gevoel.

Op de radio tetteren ze ondertussen de hele dag door over het wel of niet laten doorgaan van de 'eventuele' Elfstedentocht. Wat zijn we toch een land van overdrijvers geworden. De wijkvijver aan de overkant van de straat is nog niet eens dichtgevroren, maar de Erben Wennemars en Rob Jetten mannetjes duikelen alweer hysterisch over elkaar heen. Met gratuite teksten als: "Laten 'we' nou eerst eens kijken wat er misschien wél mogelijk is, in plaats van meteen nee te zeggen". Tuurlijk Rob, zet jij de deur maar op een kier. Mag je straks ook proberen 'm weer dicht te krijgen, tegen de publieke tegendruk in.

Makkelijk scoren in coronatijd, het is duidelijk dat de verkiezingen in aantocht zijn.

Ik hou overigens wel van de Elfstedentocht. Die laatste natte-editie uitgezonderd. De stempelhokjes zakten door de dooi bijna door het ijs, herinner ik me nog. Veel te warm. Maar die twee koude daarvoor, allebei gewonnen door Evert van Benthem, waren fantastisch. Ik zat in de brugklas. We kregen allemaal vrij. Wekker op vroeg, toch al eerder wakker van de zenuwen. Op blote voeten naar beneden, rillend van de slaap de TV aangezet, onder een dekentje in een donkere woonkamer kruipen en uren aan een stuk kijken. Na al die jaren herinner ik me zelfs de namen nog: Jan Kooiman, Henri Ruitenberg, Jos Niesten en Evert, de zegevierende veehouder uit Sint Jansklooster, natuurlijk.

Laten we hopen dat er ooit weer eentje wordt verreden. Maar natuurlijk niet in een winter waarin kappers, horeca, cultuurmakers en winkels al maanden niks mogen. Niet in een winter waarin Rode Kruis medewerkers wel wat beters te doen hebben dan in Elf Steden te staan, omdat er gevaccineerd moet worden. Nee, niet in deze winter.

Gelukkig draait een nuchtere Zaanse ijsmeester op radio 1 hoogstpersoonlijk alle voorbarige euforie en hysterie de nek om. "Elfstedentocht? Neuh, verrekte weinig kans. Te weinig ijs. En het ijs dat er ligt is broos sneeuwijs. Of zoals wij het hier zeggen: pisijs. Dat wordt helemaal niks met die Elfstedentocht."

Doe je de deur weer netjes achter je dicht, Rob?