Mantente fuerte

Corona maakt ons creatiever. We hoeven vandaag pas om 12.00 uur uit te checken bij Hotel Villacarlos en mogen tot die tijd eigenlijk niet naar buiten. Lock down. Maarten heeft zijn schermpjes om de tijd te doden. En ik? Geen pen, wél WC-papier. Ook daarmee kun je volgens mij een bedankje voor het hotelpersoneel in elkaar fröbelen. Kijk maar.

We zijn waarschijnlijk de laatste gasten. Na ons kan de deur dicht en de volledig staf naar huis. Tegen beter weten vertel ik de receptionist dat we volgend jaar écht weer terugkomen. Ik hoop dat ze het tot die tijd weten uit te zingen daar.

Dus zo ziet een Lock Down er in het echt uit. De taxi stuurt ons door volledig lege straten. Bizar, we zien echt helemaal niemand. Hij rijdt met 90 door de bebouwde kom en versnelt naar 150 wanneer hij de lege snelweg oprijdt. Zo zijn we in no time bij het vliegveld. Uren te vroeg voor onze vlucht KL1504. In mijn beste Google Translator Spaans zeg ik "Mantente fuerte, Senor" (Stay strong, sir) tegen onze chauffeur, die netjes op afstand blijft staan als we zelf onze koffers uit de bak pakken.

In de vliegtuigstoel achter ons zit een 'off duty' stewardess. "Morgen ben ik dertig jaar in dienst", vertelde ze. Tot gisteren had ze verwacht deze mijlpaal in New York te vieren. Dat gaat niet meer door nu.

Hoog boven Toulouse verrast de steward haar met een geïmproviseerd jubileumpakketje: vlaggetjes, een reep Tony Chocolonely en een collegiale kaart. Corona maakt ons ook attenter.