We kunnen niet wachten

Leuke foto, he? Deze maakte ik zojuist bij de super. Jong en oud in de rij, allemaal wachtend tot ze een wagentje krijgen en één voor één de winkel in mogen.

De foto illustreert goed wat me deze weken misschien nog wel het meest opvalt: we doen in grote meerderheid netjes wat ons wordt verteld. We volgen braaf alle RIVM-adviezen op en zullen dus ook tijdens dit zonnige weekend weer afstand houden en massaal binnen blijven.

Het valt dus wel mee met die Hollandse schijt-aan-alles-mentaliteit die we elkaar jarenlang aanpraatten op zure verjaardagsfeestjes. Dat geeft vertrouwen voor onze toekomst na Corona.

Kort en goed, we lijken zo op het eerste oog verrassend minder dwars te zijn dan gedacht. Maar hoe zit het met ons geduld? Dat we vandaag nog gedwee in een rijtje staan, biedt geen garanties voor de komende tijd. Weten we ons geduld nog tot voorbij mei te bewaren? Of tikt Ons Geduld de uiterste houdbaarheidsdatum aan en gaan we straks tegen alle adviezen in toch naar buiten om de lente te vieren?

Als ik mezelf recht in de ogen kijk, vrees ik bij die tweede groep te horen. Niet voor niets noemden mijn ouders me vroeger 'Meneertje Ongeduld'.

Bang voor besmetting ben ik niet. En in alle eerlijkheid: ik was mijn handen nét even wat minder vaak dan vorige week en laat mijn verdediging dus nu al zakken. Dom, ik weet het. En niet zonder gevaar. Ziek worden van mijn eigen ongeduld is wel het laatste wat ik wil.